Facialis parese

 

Wat is een facialis parese?
Een facialis parese is een aandoening waarbij de spieren aan een kant van het gezicht in meer of mindere mate verlamd zijn, waardoor die kant van het gezicht niet meer goed bewogen kan worden.

Hoe wordt een facialis parese ook wel genoemd?
De nervus facialis is de Latijnse naam voor de zenuw die ervoor zorgt dat de spieren in het gezicht kunnen bewegen. Wanneer deze zenuw niet meer goed werkt wordt dit een facialis parese genoemd. Parese betekent verlamming.

Aangezichtsverlamming
De term parese betekent verlamming. De nervus facialis wordt ook wel aangezichtszenuw genoemd. Een facialisparese wordt daarom ook wel aangezichtsverlamming genoemd.

Congenitale facialis parese
Wanneer een baby direct na de geboorte een facialisparese heeft, wordt dit een congenitale facialis parese genoemd.

Centrale en perifere facialis parese
Er bestaat een zogenaamde centrale en een perifere facialis parese. Er wordt gesproken van een perifere facialis parese wanneer de zenuw zelf niet meer goed werkt. Er wordt gesproken van een centrale facialis parese wanneer de hersenen geen signaal meer aan de zenuw doorgeven, hierdoor kan de zenuw ook zijn werk niet doen.

Hoe vaak komt een facialis parese voor bij kinderen?
Er zijn geen precieze getallen bekend hoe vaak een facialis parese bij kinderen voorkomt. Het is geen hele zeldzame aandoening. Geschat wordt dat de perifere facialis parese bij 2-6 per 100.000 kinderen voorkomt.

Bij wie komt een facialis parese voor?
Een facialis parese kan op iedere leeftijd voorkomen. Sommige kinderen worden zelfs geboren met een facialis parese. Een facialis parese komt zowel bij jongens als bij meisjes voor.

Wat is de oorzaak van een facialis parese?
Zenuw werkt niet
De nervus facialis, ook wel aangezichtszenuw genoemd, is de zenuw die er voor zorgt dat de spieren van het gezicht kunnen bewegen. Het gaat dan om de spieren in het voorhoofd die er voor zorgen dat we kunnen fronzen, de wenkbrauwen kunnen bewegen en boos kunnen kijken, om de spieren rondom het oog waardoor we het oog kunnen sluiten, de spieren in de wang waardoor we de wang kunnen bewegen en de spieren rondom de mond waardoor we de mond kunnen bewegen.
Elke gezichtshelft heeft zijn eigen zenuw. Ieder kind heeft dus twee aangezichtszenuwen, een rechts en een links. De hersenen sturen op hun beurt deze aangezichtszenuwen weer aan.
Wanneer de zenuw niet werkt kan dit dus een probleem zijn van de zenuw zelf of een probleem van de aansturing vanuit de hersenen. Wanneer er een probleem is van de zenuw zelf wordt gesproken van een perifere facialis parese. Wanneer er een probleem is met de aansturing van de zenuw wordt gesproken van een centrale facialis parese.

Centrale en perifere facialis parese
Bij een perifere facialis parese doen alle spieren aan een kant van het gezicht het niet (zowel het voorhoofd, de oogsluiting, de wang en het bewegen van de mond), bij een centrale facialis parese doen de spieren van het voorhoofd en de oogsluiting het wel, maar de spieren van de wang en het bewegen van de mond niet.
Dit verschil ontstaat omdat zowel de rechter als de linker kant van de hersenen het deel van de nervus facialis wat het voorhoofd en de oogsluiting regelt aanstuurt. Wanneer er een probleem is aan een kant van de hersenen dan, kan de andere kant van de hersenen dit deel van de zenuw gewoon aansturen, zodat het voorhoofd en de oogsluiting normaal verlopen.
Het deel van de zenuw (nervus facialis) die zorgt voor het bewegen van de wang en de mondsluiting wordt maar door een kant van de hersenen aangestuurd. De rechterkant van het gezicht krijgt aansturing van de linkerkant van de hersenen en de linkerkant van het gezicht krijgt aansturing van de rechterkant van de hersenen. Wanneer er nu een probleem is in de hersenen, dan valt de functie van de zenuw uit en ontstaat er een verlamming van de spieren van de wang en van de mondsluiting.
Bij een probleem rechts in de hersenen, ontstaat dus een verlamming van de spieren van de wang en een omlaag hangende mondhoek aan de linker kant. Bij een probleem rechts in de hersenen hetzelfde beeld maar dan aan de linkerkant.

Veel verschillende oorzaken
Er bestaan veel verschillende oorzaken voor een facialisparese. Ook zijn de oorzaken voor een centrale en een perifere facialis parese verschillend.

Oorzaken voor een perifere facialis parese
Veel voorkomende oorzaken voor een perifere facialis parese bij kinderen zijn een infectie van de zenuw door een virus (bijvoorbeeld het herpesvirus of een enterovirus, of een coronavirus zoals het SARS-CoV-2 virus), door Borrelia (een infectie die overgebracht wordt door teken), als gevolg van een zich uitbreidende oorontsteking of chronisch cholesteatoom, complicatie van een operatie aan de wang of rondom het oor of het niet aangelegd zijn van de zenuw (dit laatste wordt een congenitale facialis parese genoemd). Van alle infecties is Borrelia de meest voorkomende infectie (40%) bij kinderen met een facialis parese. Ook kan het herpesvirus HHV-6 zorgen voor het ontstaan van een facialis parese. Zelden gaat het om een infectie met varicella zoster virus (waterpokkenvirus), dit wordt het Ramsay Hunt syndroom genoemd. Ook kan een perifere facialis parese ontstaan als gevolg van een ongeval waarbij er een scheurtje is ontstaan in het bot van het middenoor waar de zenuw doorheen loopt of door een zware bevalling met tangverlossing waarbij de zenuw tijdelijk afgekneld is geraakt. Soms is de zenuw niet aangelegd en hebben kinderen vanaf de geboorte een facialisparese, dit wordt een congenitale facialisparese genoemd.
Zelden is een perifere facialis parese een uiting van een auto-immuunziekte zoals sarcoidose of multiple sclerose, er zijn dan eigenlijk ook altijd meer symptomen dan alleen een facialis parese. Ook zeldzaam is een botziekte waardoor het kanaal in het bot waar de zenuw doorheen loopt versmald is waardoor de zenuw in de knel komt te zitten. Ook zeldzaam bij kinderen zijn oorzaken zoals hoge bloeddruk, suikerziekte, zwangerschap en een te traag werkende schildklier, net als tumoren die veel vaker bij volwassenen de oorzaak zijn van het ontstaan van een perifere facialisparese (parotistumor, metastasen, lymfoom, leukemie, neurinoom). Ook hiervoor geldt, deze kinderen hebben meestal ook nog andere symptomen naast de facialis parese.

Geen oorzaak
Bij een deel van de kinderen met een perifere facialis parese kan geen oorzaak worden vastgesteld. Dan wordt ook wel gesproken van een Bellse parese, genoemd naar een arts Bell die dit beeld beschreven heeft. Een ander woord voor een Bellse parese is een ideopatische facialis parese. De term ideopatisch geeft aan dat de oorzaak van de facialisparese niet bekend is.

Oorzaken van een centrale facialis parese
Veel voorkomende oorzaak van een centrale facialis parese bij kinderen is een beschadiging van de hersenen als gevolg van zuurstoftekort rondom de geboorte (perinatale asfyxie). Veel zeldzamere oorzaken zijn een hersenbloeding, een herseninfarct of een hersentumor.
Door goed te kijken naar het kind is het meestal gemakkelijk om een onderscheid te maken tussen een centrale en een perifere facialis parese. Dit is belangrijk om dat beiden een verschillende oorzaak hebben.

Dubbelzijdige facialisparese
Zelden komt een dubbelzijdige facialis parese voor. Dit kan voorkomen als gevolg van de ziekte van Lyme en zelden ook in het kader van een Bellse parese. Bij een dubbelzijdige facialis parese moet ook gedacht worden aan spierziektes, congenitale myasthenie, het syndroom van Guillain-Barre of Miller-Fisher , het syndroom van Moebius of ziektes van de hersenstam.

Wat zijn de symptomen van een facialis parese?
Scheef gelaat
Bij een facialis parese kunnen de spieren aan een kant van het gezicht niet goed bewegen. Daardoor beweegt het gezicht niet symmetrisch. Een kant van het gezicht beweegt normaal, de andere kant beweegt veel minder of helemaal niet.
Bij een perifere facialis parese kunnen de spieren van het voorhoofd, de spieren die zorgen dat het oog kan sluiten, de spieren die de wang bewegen en de spieren die de mondhoek omhoog bewegen minder of niet werken. Hierdoor kunnen kinderen hun oog niet of minder goed sluiten, hun wenkbrauwen niet omhoog trekken, hun wang niet bol maken en blijft de mondhoek naar beneden hangen tijdens praten en lachen. Door de afhangende mondhoek kunnen kinderen last hebben van speeksel wat ongemerkt uit hun mondhoek loopt.
Bij een centrale facialis parese werken de spieren van het voorhoofd en de spieren die zorgen voor het sluiten van de ogen wel. Kinderen kunnen dan wel hun wenkbrauwen optrekken en wel hun oog sluiten. Het bol maken van de wangen en het optrekken van de mondhoek tijdens praten en lachen lukt niet.

Oog niet sluiten
Kinderen met een perifere facialis parese kunnen hun oog niet goed of helemaal niet meer sluiten. Het oog staat daarom iets verder open dan het oog aan de kant waar de zenuw wel goed werkt.
Wanneer kinderen hun ogen sluiten, dan sluit het oog aan de kant waar de zenuw niet goed werkt minder goed of helemaal niet. Het is normaal dat de oogbollen omhoog draaien wanneer de oogleden sluiten. Normaal zien we dat niet omdat het ooglid dan dicht is. Wanneer een ooglid minder goed sluit dan is dit wel te zien dat het oog naar boven toe wegdraait. Dat kan er heel vreemd uit zien.
Kinderen met een perifere facialis parese kunnen minder goed knipperen met hun ogen. Hierdoor kunnen ze het oog minder goed schoon houden en gemakkelijker last krijgen van irritatie aan het oog. Het lichaam kan hiervoor corrigeren door extra oogvocht aan te maken en zo op die manier het oog regelmatig schoon te spoelen.
Wanneer het oog ’s nachts niet sluit wanneer kinderen slapen, dan kan het oog ’s nachts uitdrogen. Dat is niet goed voor het oog. Met een droog oog gaat het zien minder goed en door de droogt is er een vergrote kans op een ontsteking van het hoornvlies waardoor het zien ook minder goed gaat.
Kinderen met een centrale facialis parese hebben hier geen last van omdat zij het oog normaal kunnen bewegen.

Geluiden anders
Kinderen met een perifere facialis parese kunnen geluiden met een oor aan de kant van de aangezichtsverlamming anders horen. Ze horen de geluiden veel harder.
Dit komt omdat er met de aangezichtszenuw een andere zenuw meeloopt, die de stapedius wordt genoemd. De stapedius haalt bij harde geluiden de stijgbeugel van het ovale venster af, waardoor geluiden minder hard gehoor worden. Dit werkt niet goed bij kinderen met een perifere facialis parese waardoor zij geluiden harder horen.
Kinderen met een centrale facialis parese hebben hier geen last van.

Veranderde smaak
Kinderen met een perifere facialis parese kunnen een andere smaak hebben. Met de aangezichtszenuw loopt namelijk een zenuwtakje mee die de smaak van een tonghelft regelt. Wanneer de zenuw het niet doet, dan proeven kinderen aan die kant van de tong niet of iets zoet, zuur, zout of bitter is. Het eten kan hierdoor minder lekker smaken.
Kinderen met een centrale facialis parese hebben hier geen last van.

Droge ogen en mond
Sommige kinderen met een perifere facialis parese hebben last van drogere ogen en drogere mond. Dit komt omdat er met de aangezichtzenuw ook een takje meeloopt die de aanmaak van traanvocht en de aanmaak van speeksel regelt.

Speeksverlies
Omdat de mondhoek bij zowel kinderen met een perifere als een centrale facialis parese omlaag hangt, kan er gemakkelijker wat speeksel uit die kant van de mond weglopen.

Pijnklachten
De meeste kinderen met een facialisparese hebben geen last van pijnklachten. Kinderen met een perifere facialisparese hebben soms last van een vage pijn ter hoogte van hun oor, zonder dat er aanwijzingen zijn voor een oorontsteking. Kinderen met een oorontsteking hebben vanzelfsprekend meestal wel oorpijnklachten.

Hoe wordt de diagnose facialis parese gesteld?
Verhaal en onderzoek
Aan de hand van het verhaal van een kind en de bevindingen bij het lichamelijk onderzoek kan vastgesteld worden dat er sprake is van een facialis parese. Het is meestal goed mogelijk om vast te stellen of er sprake is van een perifere of van een centrale facialis parese. Bij het lichamelijk onderzoek wordt goed gekeken of er ook nog andere symptomen zijn, dit kan helpen om de oorzaak van de facialis parese te achterhalen. Zo kunnen blaasjes gevuld met vocht in of rondom het oor wijzen op een infectie met het herpesvirus als oorzaak van een perifere facialisparese. Kinderen met een centrale facialis parese hebben naast de facialis parese vaak ook nog andere klachten.

House en Brackmann schaal
De ernst van een perifere facialis parese kan worden vast gesteld door middel van de House en Brackmann schaal. Op deze manier kan ook in de loop van de tijd gekeken worden of een perifere facialis parese verbeterd.

Bloedonderzoek
Wanneer er gedacht wordt aan een infectie als oorzaak van een facialisparese dan zal er vaak bloed geprikt wordt om te kijken of er aanwijzingen voor deze infectie in het bloed terug te vinden zijn in de vorm van antistoffen tegen bijvoorbeeld Borrelia, het herpes virus type 6 of het varicella zoster virus.

MRI van de hersenen
Bij kinderen met een centrale facialis parese zal vaak een MRI scan van de hersenen gemaakt worden om te kijken wat er in de hersenen aan de hand is. Bij een perifere facialis parese is dit meestal niet nodig en wordt dit alleen gedaan wanneer er bij onderzoek nog andere afwijkingen gevonden worden of wanneer er gedacht wordt aan een aanlegstoornis van de aangezichtszenuw.

CT scan van de schedel
Wanneer een perifere facialis parese ontstaan is na een ongeval wordt er soms een CT scan van de schedel gemaakt om te kijken of er een breukje zit in het bot rondom het oor. Door deze breuk kan ook de aangezichtszenuw beschadigd raken. Op een MRI scan is bot niet goed zichtbaar, vandaar dat voor deze vraag gebruik wordt gemaakt van een CT-scan. Ook wanneer er sprake lijkt te zijn van een chronische oorontsteking, wordt vaker gekozen voor het maken van een CT-scan dan voor het maken van een MRI-scan.

Ruggenprik
Bij een klein deel van de kinderen waarbij bovenstaande onderzoeken niet duidelijk kunnen maken wat de oorzaak is van de facialis parese zal een ruggenprik verricht worden. Op deze manier kan hersenvocht (liquor) verkregen worden wat onderzocht kan worden op het voorkomen van een ontsteking of infectie (bijvoorbeeld door neuroborreliose) in dit hersenvocht als verklaring voor het ontstaan van een facialis parese.

KNO-arts
Wanneer een uitgebreide oorontsteking de oorzaak lijkt te zijn van de perifere facialis parese, zullen kinderen vaak verwezen worden naar de KNO-arts. Deze kan kijken wat er precies in het oor aan de hand is.

Blinkreflex
Er bestaat een onderzoek waarbij door middel van lichte elektrische stroompjes gekeken kan worden in welke mate de aangezichtszenuw beschadigd is wanneer er sprake is van een perifere facialis parese. Dit onderzoek kan op zijn vroegst pas na twee weken na het ontstaan van de eerste klachten uitgevoerd worden. Het doel van het onderzoek is om iets te zeggen over de herstelmogelijkheden van de zenuw. Om dat dit een vervelend onderzoek is, wordt dit onderzoek bij kinderen meestal niet uitgevoerd.

Hoe wordt een facialis parese behandeld?
Oorzaak wegnemen
Wanneer het mogelijk is, zal geprobeerd worden om de oorzaak van de facialis parese weg te halen. Zoals het behandelen van een oorontsteking. Vaak is dat echter niet mogelijk en is het doel van de behandeling het voorkomen van extra problemen als gevolg van de aangezichtsverlamming.

Medicijnen tegen infectie
Een infectie is een veelvoorkomende oorzaak van een perifere facialisparese. Soms kan een behandeling van deze infectie helpen om er voor te zorgen dat de zenuw zich sneller hersteld. Dat is bijvoorbeeld het geval bij een infectie met Borrelia, wat overgebracht wordt door een tekenbeet. Antibiotica tegen Borrelia kunnen dan helpen de zenuw sneller te herstellen.
Een andere infectie die kan zorgen voor een probleem van de aangezichtszenuw is een infectie met een herpes virus. Daarom worden soms medicijnen (aciclovir of valaciclovir voor 7 dagen) tegen dit virus gegeven om er voor te zorgen dat de zenuw zich sneller hersteld. Of dit echt helpt is nog niet helemaal duidelijk, wel dat het geen zin heeft om deze medicijnen te geven wanneer de klachten al meer dan drie dagen (72 uur) bestaan.

Ontstekingsremmende medicijnen
Wanneer er iets met een zenuw aan de hand is, dan raakt de zenuw vaak ontstoken. Door deze ontsteking zwelt de zenuw op, waardoor de zenuw nog slechter zijn werk kan doen. Daarom kunnen in sommige situaties ontstekingsremmende medicijnen zoals prednison de zenuw helpen om sneller te herstellen. Prednison (1 mg/kg voor 7 dagen) wordt wel gegeven wanneer er een perifere facialis parese is als gevolg van een ongeluk waarbij er een scheur in het bot van het middenoor is ontstaan en waarbij in de eerste uren na het ongeval in toenemende mate een facialis parese ontstaat. Ook wordt het wel gegeven aan kinderen met een infectie van de zenuw. Vaak wordt prednison alleen ingezet bij ernstige vormen van een perifere facialisparese (House en Brackman graad IV of hoger). Omdat het medicijn prednison bijwerkingen heeft zal per kind gekeken moeten worden of de eventuele voordelen van de medicijnen opwegen tegen de mogelijke nadelen als gevolg van de bijwerkingen die het medicijn heeft. Ook voor ontstekingsremmende medicijnen geldt, dat het met name zin heeft wanneer deze binnen drie dagen na het ontstaan van de klachten gegeven wordt. Wanneer uw kind het lastig vindt om medicijnen in te nemen, vindt u hier tips voor innemen medicijnen.

Voorkomen uitdrogen oog
Het is belangrijk dat bij kinderen met een perifere facialis parese voorkomen wordt dat het oog uitdroogt. Dit kan voorkomen wordt met speciale oogdruppels (bijvoorbeeld methylcellulose of hydromellose 0,3% oogdruppels) overdag zo vaak als nodig, meestal tussen vier en zes keer per dag, in de ogen gedruppeld worden. 's nachts kan het oog worden afgeplakt worden met een speciale horloge glaspleister. Dit is een pleister met een glaasje erin, zodat kinderen wel met het oog kunnen kijken wanneer ze het oog open doen. Een alternatief is oogzalf (oculentum simplex) in het oog voor de nacht.

Veranderde smaak
Kinderen met een perifere facialis parese kunnen minder smaak in hun mond hebben. Hierdoor smaakt het eten minder lekker. Door het eten voor kinderen extra pittig te maken, ervaren kinderen meer smaak waardoor ze beter eten. Het is niet erg wanneer kinderen geen snoep of koekjes eten, het is wel belangrijk dat kinderen hun boterhammen, groente, fruit en warme maaltijd blijven eten.

Harde geluiden
Sommige kinderen hebben veel last van de harde geluiden aan de kant van de perifere facialis parese. Soms kan een oordopje in dit oor de harde geluiden dempen.

Therapie
Het is belangrijk om de spieren van het gezicht te blijven trainen zolang de zenuw het niet doet. Dit om te voorkomen dat de spieren helemaal dun worden en straks hun werk niet meer kunnen doen. Daarom is het goed om elke dag de spieren van het gezicht te masseren en een paar keer per dag voor de spiegel gekke bekken te trekken. Ook massage van de spieren met behulp van een elektrische tandenborstel kan helpen om de spieren actief te houden.
Wanneer de facialis parese langzaam hersteld kunnen een kinderfysiotherapeut of logopediste adviezen geven hoe de spieren van het gezicht zo goed mogelijk getraind kunnen worden en adviezen geven hoe kinderen zo goed mogelijk kunnen praten, eten of lachen ondanks de facialis parese. Dit wordt mime-therapie genoemd.

-behandeling bij blijvende problemen-

Ooglidverzwaring
Bij kinderen die twee jaar het begin van de perifere facialis parese nog steeds hun oog niet goed kunnen sluiten, kan gedacht worden aan een behandeling die ooglidverzwaring wordt genoemd. Er wordt dan een klein gewichtje (goud of platinum) aangebracht in het ooglid waardoor deze zwaarder is en gemakkelijker sluit.
Meestal wordt hier pas voor gekozen wanneer kinderen uitgegroeid zijn. Deze behandeling wordt door een oogarts uitgevoerd. Het doel is op deze manier om het risico van uitdroging van het oog te voorkomen .

Plastische chirurgie
Een andere behandeling voor blijvende hinderlijke facialis parese is een operatie door de plastisch chirurg. De plastisch chirurg kan een verbinding maken tussen de gezonde aangezichtszenuw en de spieren aan de aangedane kant. Zo stuurt de zenuw aan de gezonde kant de spieren van de aangedane kant aan.

Synkinesieën
Synkinesieën die hinderlijk zijn kunnen verbeteren door het dagelijks gebruik van het medicijn carbamazepine. Ook kunnen injecties met botuline toxine hinderlijke synkinesieën verminderen.

Begeleiding
Een maatschappelijk werkende of een psycholoog kunnen begeleiden geven hoe om te gaan met de gevolgen van het hebben van een facialis parese.

Contact met andere ouders
Door middel van het plaatsen van een oproepje op het forum van deze site kunt u in contact komen met andere ouders die een kind hebben met een facialis parese.

Wat betekent het hebben van een facialis parese voor de toekomst?
Verdwijnen van de klachten
Bij een groot deel van de kinderen zullen spontaan in de loop van een aantal weken alle problemen als gevolg van de facialis parese verbeteren. Deze kinderen hebben nadien nauwelijks of helemaal geen klachten meer. Dit geldt vooral voor kinderen waarbij een infectie de oorzaak is van de facialis parese of waarbij er sprake is van een zogenaamde Bellse parese. Wanneer naar kinderen en volwassenen met een perifere facialisparese wordt gekeken, dan verdwijnen bij 7 van de 10 mensen alle symptomen in de loop van de tijd.

Restverschijnselen
Wanneer de aangezichtzenuw ernstig beschadigd is, kan het zijn dat de zenuw niet meer helemaal hersteld en dat er restverschijnselen aanwezig blijven. Dit geldt bijvoorbeeld voor kinderen waarbij de aangezichtszenuw is aangedaan als gevolg van een ongeval of bijvoorbeeld als gevolg van een operatie in de buurt van de hersenstam. Er kunnen dan in meer of mindere mate restverschijnselen aanwezig blijven. De klachten die een tot twee jaar na ontstaan van de eerste klachten nog aanwezig zijn, zijn meestal blijvend.

Vreemde reacties
Kinderen die al langer last hebben van een perifere facialis parese kunnen in de loop van een aantal maanden vreemde reacties krijgen aan de verlamde kant van hun gezicht. Sommige kinderen krijgen last van een tranend oog tijdens praten of eten. Dit worden ook wel krokodillentranen genoemd. Bij andere kinderen maken de spieren van het gezicht een vreemde beweging wanneer de normale kant van het gezicht bewogen wordt. Dit worden ook wel synkinesieën genoemd.
Deze reacties ontstaan doordat de herstellende zenuw onbedoelde verbindingen gaat maken met andere zenuwen.

Terugkeer van de klachten
Het merendeel van de kinderen krijgt maar een keer in hun leven te maken met een facialis parese. Een klein deel van de kinderen krijgt nog een keer een facialis parese. Dit hangt ook sterk af van de oorzaak van de facialis parese.
Er bestaat een aandoening het Melkersson Rosenthal syndroom genoemd waarbij kinderen vaker last krijgen van een perifere facialis parese, die kan wisselen van kant. Er zijn ook families waarbij er aanleg bestaat om een perifere facialis parese te krijgen, zonder dat er andere kenmerken van het Melkersson Rosenthal syndroom zijn. De reden hiervan is niet bekend.

Levensverwachting
Kinderen met een facialisparese hebben als gevolg van de facialisparese zelf niet een andere levensverwachting dan kinderen zonder facialisparese. De onderliggende oorzaak waarom een facilialisparese is ontstaan kan wel van invloed zijn op de levensverwachting.

Kinderen krijgen
Het doormaken van een facilialisparese heeft geen invloed op de vruchtbaarheid. Meestal zullen kinderen van een volwassene die zelf een facialisparese heeft gehad, zelf geen verhoogde kans hebben om ook een facilialisparese te krijgen.Vrouwen die zwanger zijn, blijken wel gevoeliger te zijn om een facialisparese te krijgen. De kans om een facialisparese te krijgen tijdens de zwangerschap blijkt drie keer hoger te zijn dan buiten de periodes van een zwangerschap. Soms kan de onderliggende oorzaak een erfelijke oorzaak zijn, in dat geval zouden kinderen wel een verhoogde kans kunnen hebben om een facialisparese te krijgen.

Hebben broertjes en zusjes een vergrote kans om een facialis parese te krijgen?
Zowel de perifere als de centrale facialis parese worden bij het merendeel van de kinderen niet veroorzaakt door een erfelijk aandoening. Broertjes en zusjes hebben dan ook nauwelijks een verhoogde kans om ook zelf een facialis parese te krijgen.
Wanneer het Melkersson Rosenthal syndroom de oorzaak is van de facialis parese, bestaat er wel een verhoogde kans dat broertjes en zusjes ook dit syndroom hebben en last krijgen van een perifere facialisparese.

Wilt u dit document printen dan kunt u hier een pdf-versie downloaden.

Wilt u ook uw verhaal kwijt, dat kan: verhalen kunnen gemaild worden via info@kinderneurologie.eu en zullen daarna zo spoedig mogelijk op de site worden geplaatst. Voor meer informatie zie hier.

Heeft u foto's die bepaalde kenmerken van deze aandoening duidelijk maken en die hier op de website mogen worden geplaatst, dan vernemen wij dit graag.

Referenties

1. Physical therapy for Bell's palsy (idiopathic facial paralysis). Teixeira LJ, Valbuza JS, Prado GF.Cochrane Database Syst Rev. 2011 Dec
2. Surgical management of facial nerve paralysis in the pediatric population. Barr JS, Katz KA, Hazen A. J Pediatr Surg. 201;46:2168-76
3. Facial nerve palsy: etiology and approach to diagnosis and treatment. Lorch M, Teach SJ. Pediatr Emerg Care. 2010;26:763-9
4. Outcomes of facial palsy in children. Shih WH, Tseng FY, Yeh TH, Hsu CJ, Chen YS. Acta Otolaryngol. 2009;129:915-20
5. An International Collaborative Standardizing Patient-Centered Outcome Measures in Pediatric Facial Palsy. Butler DP, De la Torre A, Borschel GH, Hadlock TA, Beurskens C, Bogart K, Cárdenas Mejía A, Coombs C, Copeland J, Diels J, González-Otero T, Graham L, Ishii L, Malhotra R, Martinez A, McKinley L, Robinson MW, Suominen S, Takushima A, Vazquez Curiel E, Wachs FL, Grobbelaar AO. JAMA Facial Plast Surg. 2019;21:351-358
6. Infectious causes of peripheral facial nerve palsy in children-a retrospective cohort study with long-term follow-up. Papan C, Kremp L, Weiß C, Petzold A, Schroten H, Tenenbaum T. Eur J Clin Microbiol Infect Dis. 2019;38:2177-2184
7. Peripheral Facial Nerve Palsy in Children With Enterovirus Infection. Papan C, Keeren K, Schroten H, Tenenbaum T. Pediatr Infect Dis J. 2020;39:e326-e329
8. Facial palsy during the COVID-19 pandemic. Codeluppi L, Venturelli F, Rossi J, Fasano A, Toschi G, Pacillo F, Cavallieri F, Giorgi Rossi P, Valzania F. Brain Behav. 2021;11:e01939.
9. Strategies to Improve Cross-Face Nerve Grafting in Facial Paralysis. Daeschler SC, Zuker R, Borschel GH. Facial Plast Surg Clin North Am. 2021;29:423-430.
10. Incidence of Facial Nerve Palsy in Pregnancy. Bose S, Anjankar A. Cureus. 2022;14:e31426

Laatst bijgewerkt: 19 oktober 2023 voorheen: 7 augustus 2023, 24 mei 2023, 6 juli 2022, 17 augustus 2021, 22 juli 2020,10 juni 2020, 10 april 2019, 14 november 2018 en 10 augustus 2012

 

Auteur: JH Schieving