Onze zoon heeft een herseninfarct gehad bij de geboorte, daardoor heeft hij een hemiparese aan de rechterkant (niveau 1). Ik werd pas na zes maanden serieus genomen en daarna begon de therapie. Omdat ik het zelf lastig vond lotgenoten te vinden en omdat ik zelf op zoek was naar informatie over deze aandoening heb ik uiteindelijk zelf maar een boek geschreven. In dit boek staat waar ik destijds zelf naar op zoek was. Namelijk: beschrijving van hoe die therapie nu in de praktijk in zijn werk gaat met een baby (wat doe je met slaaptijden, eettijden in combinatie met vaste tijdstippen voor therapie? Hoe krijgt de therapeut de baby zo gemotiveerd dat deze toch doet wat hij moet doen terwijl hij tegelijkertijd pijn heeft vanwege zijn doorkomende tandjes... Hoe ga je om met onbegrip uit de omgeving? Hoe ga je om met de relatie met je man? Hoe ga je om met opschepmoeders? Hoe vind je balans? Een tweede kind?
Ik heb alles geprobeerd met relativerende humor te beschrijven zodat de omgeving van gezinnen met kinderen 'waar iets mee is' het ook zullen lezen. Vaak is het al moeilijk zelf te begrijpen wat er aan de hand is, laat staan dat de omgeving dat kan.
Ik krijg inmiddels veel positieve reacties over het boek. Mijn man werd gisteren zelfs gebeld door een klant van hem die het boek gelezen had en aanbood om een keer de was te komen strijken bij ons.
Voor meer informatie: http://www.vuistslag.nl